Trage Tochten zijn natuurwandelingen die grotendeels over onverharde paden lopen. Ik hanteer als minimum 70% onverhard per wandeling. Hoe meer exclusiviteit voor de wandelaar hoe beter.Dus ook het liefst zo min mogelijk delen met fietsers op smalle, drukke fietspaden. Maar toch heeft soms een verharde weg die niet toegankelijk is voor autoverkeer weer bijna dezelfdestatus als onverhard. Bij hoge uitzondering neem ik af en toe genoegen met minder dan 70%, maar dan moet het landschap compenseren en moet het asfalt smal en rustig zijn.Het liefst zijn mij de wandelingen die voor 90% of meer over onverharde paden en wegen gaan. Bij het ontwikkelen en uitzetten van de Trage Tochten is dit mijn belangrijkste leidmotief. Een ander belangrijk criterium is: afwisselend landschap, bij voorkeur een mix van boerenland en natuur.
In principe ook goed bereikbaar met Openbaar Vervoer, maar soms zijn juist de mooiste plekjes moeilijk(er) bereikbaar met OV. Waar mogelijk hou ik er wel rekening mee bij het plannen van een route. Horeca onderweg is mooi meegenomen, maar voor het uitzetten van een Trage Tocht van secundair belang. Kwaliteit van de route zelf staat voorop!

De serienaam Trage Tochten bedacht ik nadat ik al eerder had (mee)gewerkt aan een serie topografische wandelkaarten, waarvoor ik de naam Trage Paden introduceerde. En die naam heb ik weer afgekeken van de Vlaamse organisatie ‘Trage Wegen’. De naam Trage Tochten geeft mooi aan dat je voor wandelen de tijd moet nemen. Te voet gaan staat haaks op de hectiek van het alledaagse. Aan de wandel zijn is de meest menselijke maat. Het landschap laat zich het beste langzaam lezen.