Wandelen is voor mij nooit een doel op zich. Het gaat me vooral om de geschiedenis en de beleving van het landschap. Om de ervaring van rust en stilte in het landelijk gebied. Om de concentratie op mijn eigen gedachten. Maar ook om de interesse voor mensen en cultuurhistorie in dorpen en steden.
Het landschap laat zich volgens mij het beste lezen als een meerduidige tekst. De ene keer is de historische invalshoek richtinggevend, de andere keer bepalen de bloemetjes en bijtjes het verhaal en een volgende keer doen ruimtelijke ontwikkelingen hun werk. Die variatie en meerduidige interpretatie maakt het buiten zijn ook juist zo leuk. Gebogen over de kaart dit landschap vertalen in kwalitatief goede routes, dat is mijn passie!
Naast mijn routewerk binnen en buiten de deur ben ik een groot liefhebber van films, wereldmuziek en natuurlijk ... van literatuur. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Wandeldeskundige: 'ik mag voor mijn werk buiten spelen'
(tekst: Haro Hielkema, bron: Trouw, 22 maart 2002)
Een opleiding voor wandeldeskundigen bestaat niet. Rob Wolfs heeft eerst allerlei zijwegen ingeslagen voordat hij op het 'juiste' pad uitkwam. Vanaf 1995 werd het wandelen steeds meer zijn professie. Wolfs bedenkt en beschrijft nu de NS-routes en ontwikkelt in opdracht van provincies, VVV's en andere instanties tal van wandelpadenplannen en wandelroutes.
'Promenoloog' staat er op het visitekaartje van Rob Wolfs (50). En 'wandeldeskundige'. Maar soms zou 'diplomaat' zijn werk ook goed verwoorden. Of 'probleemoplosser'. Want NS-wandelroutes uitzetten lijkt een rustieke bezigheid, de praktijk leert dat er veel tact en overleg bij nodig is. Neem de Bomendijk, een van de mooiste wandelroutes die de NS in Nederland aanbieden - een tocht over de bomenrijke Veluwsche Bandijk tussen Voorst en Wilp. De barones wil niet zo veel volk over haar grond - in 2001 haalden 3450 wandelaars op het station van Deventer de routebeschrijving op. Ze heeft al genoeg geleden onder de plannen van rijkswaterstaat om de idyllische dijk te verzwaren. Uiteindelijk is er een stalen damwand aangebracht, die de middeleeuwse aarden wal haar functie als waterkering in noodgevallen heeft teruggegeven. Om de tere begroeiing op de dijk even wat rust te gunnen, is de NS-wandeling op uitdrukkelijk verzoek van de barones geschrapt. Er was geen houden aan, zegt Wolfs. Per 1 april gaan er geen boekjes meer door het loket.
Een opleiding voor wandeldeskundigen bestaat niet. Wolfs heeft eerst allerlei zijwegen ingeslagen, zoals een kortstondige theologische opleiding gevolgd door de studie literatuurwetenschappen, voordat hij op het 'juiste' pad uitkwam. Als vrijwilliger liep hij de natuurwandelingen na die het Wandelplatform-LAW (Lange-afstandswandelpaden) in opdracht van de Nederlandse Spoorwegen van station naar station had uitgezet. Al snel begon de neerlandicus zich ook met de teksten te bemoeien en vanaf 1995 werd het wandelen steeds meer zijn professie. Hij bedenkt nu de NS-routes, beschrijft ze en doet alle organisatorische rimram eromheen. Hij heeft bovendien een eigen bureautje en ontwikkelt in opdracht van provincies, VVV's en andere instanties tal van wandelpadenplannen en -routes.
"Toen ik studeerde, had ik nooit gedacht dat wandelen nog eens mijn beroep zou worden.Verrassend, dat je zo'n compleet andere invulling aan je leven kunt geven. Het is echt een moordbaan: ik mag voor m'n werk buiten spelen en het ook nog voor anderen uitzoeken. Wat ik vroeger als literatuurwetenschapper schreef, werd door geen hond gelezen. Maar met zo'n wandelboekje neem je duizenden mensen bij de hand. Nadeel is dat je ook in dit bestaan in toenemende mate tot bureauwerk wordt veroordeeld. Je krijgt steeds meer problemen op je bordje, die je moet oplossen. Ik loop allang niet meer uitsluitend voor het lieve vaderland weg. De Bomendijk is zo'n voorbeeld: voor die route praat je met de eigenaresse, het waterschap, de gemeente en andere belanghebbenden. Je probeert te redden wat er te redden valt, het is zo'n prachtige route. Uiteindelijk geef je de barones haar zin door de NS-wandeling te schrappen, waarbij je haar moet zien te overreden dat een veel minder druk bezochte route, het Marskramerpad, wel van de dijk gebruik kan blijven maken - op termijn dan, als de begroeiing weer helemaal is aangeslagen."
Dergelijke bemiddelingspogingen worden vaker van hem gevraagd. Soms zijn boeren en landgoedeigenaren helemaal niet happig om wandelaars op hun grondgebied toe te laten. "Zeker bij NS-wandelingen moet je voorkomen dat er onderweg problemen ontstaan. Hoeveel mensen er gebruik van maken, is niet exact bekend. Maar vorig jaar werden aan de stationsloketten bijna 150000 routeboekjes verstrekt, vaak aan mensen die wat minder wandelervaring hebben en daardoor eerder de weg kwijt zijn als er onverwacht iets aan de route verandert. Je kiest dus wat vaker voor de veilige weg. Bij een LAW-wandeling zoals het Pieterpad is het niet zo rampzalig, als er onderweg een verrassing optreedt. Een NS-route is veel meer voorgebakken, dat moet goed zijn."
